Samenvatting van het verhaal: twaalfjarige jongen wint een weekendje Ardennen met het bedenken van een slogan voor vegetarische burgers. Samen met hem is er nog een kluitje gelukkigen, waaronder de obligate macho en een buitenaards mooi meisje. Resultaat: onverklaarbare gebeurtenissen – of vindt u een vliegende telefooncel in de bossen perfect normaal – waar het knappe ding Alien (hebt u hem? Op zijn Engels uitgesproken wordt Alien Eelien, een wezen dat meestal borg staat voor vreemde zaken) telkens iets mee te maken lijkt te hebben, of toch niet? Daar zal u geen antwoord op krijgen, want de uitgezette lijnen hierover leiden nergens naartoe. Wat ik wel geleerd heb, is dat het summum van geluk voor een twaalfjarige is om een tongzoen te draaien, omringd door een groep juichende tieners. Bizar … Sympathiek vind ik wel dat dit boek een hoop heisa in bepaalde Nederlandse kringen veroorzaakte, alleen al omwille van de titel (godslastering!) en de tongzoen. En wij die dachten dat onze noorderburen een tolerante geest hadden. Minder sympathie heb ik voor het feit dat Sanders lievelingsboek ‘Het mysterie van de haarcirkels’ is, een boek van, u raadt het al, dezelfde auteurs. Een dergelijk grapje getuigt volgens mij enkel van pretentie. Nu goed, weinig veeleisende lezers zullen best genieten van dit boek, maar laat ik nu net tot het andere kamp behoren. En uiteraard ben ik geen twaalf meer, misschien ligt het daar ook wel aan. De gretigheid om lezen die op de kaft beloofd wordt, ontbeer ik dus, gretigheid om dit boek snel te vergeten ken ik dan weer wel. Op naar een ander boek!