Ik bleef jou weigeren jou van de wereld af te helpen. Maar nu zou ik, vallend al, nog dankbaar de hand schudden van wie mij de wereld af helpt. (p. 32) De toon van deze regels vat passend de sfeer van de bundel samen. Billiet beschrijft in een zee van gedichten de leegte die de zelfdoding van zijn geliefde bij hem achter laat. Of ‘volte’ als je daarvan zou kunnen spreken als iemand ‘vol van gevoelens’ blijft, gevoelens waar hij geen blijf mee weet. Elk gedicht ademt kwetsbaarheid uit, drukt op de dunne lijn tussen willen en moeten leven het gevoel daartussen uit. Je voelt je bijna een indringer in de zinnen van de schrijver, hoewel de woorden bij momenten voor iedereen ergens vertrouwd moeten aanvoelen. Zelfdoding is voor veel mensen geen ver-van-mijn-bed-show en toch blijft het een taboe, een onbespreekbaar thema, … Dit boek maak de onbespreekbaarheid bespreekbaar, op een erg tedere manier en met tussen de lijntjes veel moois (of toch de herinnering eraan). Een knappe bundel waarin op een pijnlijk tedere manier een rouwproces wordt beschreven. "En dood is de overtreffende trap voor altijd altijd onderweg." (p. 37)