Balthazar, ik moet je wat vertellen. Ooit moet ik gaan. Beloof me dat je dan een flinke ezel zult zijn, zegt moeder ezel op een dag. Als Balthazar op een ochtend helemaal alleen wakker wordt, beseft hij dat ooit gekomen is zonder dat hij het zag. Dus gaat hij op zoek naar 'ooit'. Hij ontmoet verschillende dieren en allemaal gebruiken ze het woord ooit. Balthazar wil weten wanneer ooit voorbij is. Dan ontmoet hij op een brug een kikker en die gebruikt het woord 'nooit'. Balthazar voelt dat hij nu dichtbij een oplossing is. De kikker laat nooit iemand door, zegt hij maar hij voegt eraan toe dat hij ooit wel moet gaan. Maar Bathazar mist ook nu weer het ooit- moment terwijl de lezer op de prent ziet wat er met de kikker gebeurt. Na een gesprek met een vrolijke herdershond vindt ezel eindelijk troost. Wat in wezen een droevig verhaal zou moeten zijn is door de woordspelingen en de dubbele bodems een verhaal vol fijne humor geworden. De eigenzinnige, grillige, grappige tekenstijl draagt daar zeker toe bij. Auteur en illustrator vullen elkaar perfect aan. Het verhaal biedt tal van aanzetten om met kinderen te filosoferen. Een zeldzaam pareltje!