Esmeralda’s twee jaar jongere zus, Leonore, is verdwenen toen ze met een rubberbootje op zee voer. Vader, moeder, Esmeralda proberen heel verschillend dit trauma te verwerken. Ze voelen zich alle drie schuldig. En Esmeralda voelt zich heel alleen met haar gevoelens. Alleen bij Alex, een klasgenoot, kan ze hierover iets kwijt. Hij geeft haar een blauw boekje om haar gedachten in neer te schrijven en brieven aan haar zus. Blauw is/was de lievelingskleur van Leonore. Esmeralda is dan ook heel gefixeerd op die kleur. Ze probeert haar zus levend te houden en fantaseert over haar als een zeemeermin. Maar toch weet ze met zichzelf geen blijf en loopt ze weg van huis, langs de blauwe kust …
Het boekje kent wel een hoopvol einde. In een mooie eindscène neemt een blauwe vlieger de brieven aan zeemeermin-Eleonore mee naar de zee …
Een ingetogen verhaal over de dood van een geliefd iemand en wat dat met de achtergebleven familieleden doet. Je herkent de verschillende stadia van het rouwproces die iedereen op zijn ritme beleeft. Het verhaal is op een eenvoudige maar poëtische manier geschreven. Vooral de volgehouden kleurensymboliek valt op. De kleur blauw is als een blauwe draad doorheen het verhaal. De cover straalt deze sfeer ook heel mooi uit. Zacht, dromerig, maar met een harde realiteit op de achtergrond. Na enige tijd kiest Esmeralda oranje als haar eigen kleur, niet toevallig een meer levendige en vrolijke kleur. Ze krijgt later ook een oranje boekje van Alex: een dagboek voor haar zelf