Dit is het tweede deel uit de trilogie over Juliette, een jonge vrouw die opgroeit in een nieuwe wereld. In het eerste deel hebben we kennis gemaakt met deze wereld en de verwoestende gave die Juliette bezit. In dit boek worden de karakters van de hoofdpersonages Julliette, Adam en Warner verder uitgediept. (In het tussendeel werd de figuur van Warner uitgediept)
Tijdens haar verblijf in Omega Point, het ondergrondse verblijf van het verzet, moet Juliette leren omgaan met haar alles verwoestende gave. Ondertussen wordt haar relatie met Adam complexer. Hij lijkt onder haar liefde te lijden, zowel fysiek als mentaal. Als ze ook nog gevoelens lijkt te hebben voor Warner is ze helemaal in de war. Voeg daar ook nog eens een dosis minderwaardigheidsgevoel waar Juliette maar niet vanaf geraakt.
Je voelt wel dat Juliette veel sterker in haar schoenen begint te staan. Dat merk je ook vooral aan de schrijfstijl. De stijl blijft even poëtisch en beeldend, maar wordt samenhangender en minder chaotisch. We merken minder doorstreepte (gecensureerde) gevoelens. Op momenten dat het opnieuw minder gaat met haar, zien we de stijl ook weer mee veranderen. Voor mij een vernieuwend gegeven dat me aan het lezen heeft gehouden. Je kan er van houden of je verwerpt het.
Naar het einde toe was het soms wel vermoeiend omdat ze steeds weer in dezelfde valkuilen en ideologieën trapt. Toch hield deze jonge vrouw me in de ban. Moet ze Adam laten vallen? Wat zijn haar gevoelens voor Warner? En zijn de ideële uitgangspunten van Omega wel eerlijk en/of haalbaar? Ondanks het feit dat het verhaal zich in een soort sf-omgeving afspeelt, is het heel hedendaags: wie ben ik, wat wordt er van me verwacht, wat moet ik kiezen, hoe moet ik aardig gevonden worden, ... Ze zoekt iemand die haar 'breekt' en haar leert zichzelf te aanvaarden.
Je leest best eerst de twee vorige boeken voor je hieraan begint.