Will en zijn kleine broer Harry wonen samen met hun mama in een stacaravan in een vakantiepark dicht bij zee. Maar dat mogen ze niet te luid zeggen want eigenlijk mogen ze er niet permanent wonen. Gelukkig knijpt de gemeente een oogje dicht.
De mama van Will en Harry is een op-en-neer-mama. Daarom heeft ze af toe hulp nodig van Corinne. Corinne komt soms langs om na te kijken hoe het met mama's hoofd gesteld is en ook hoe het met Harry en Will is. Corinne heeft de jongens uitgelegd dat hun mama medicijnen moet nemen om niet meer te hoog te kunnen vliegen zodanig dat ze erna ook niet te diep kan vallen. Will begrijpt best wat Corinne daarmee bedoelt. Vroeger kocht mama immers dingen die ze helemaal niet nodig hadden in een euforische bui of weende ze soms dagen aan een stuk. Dat is dankzij de medicijnen nu veel beter.
Maar op een dag komt Will thuis en is mama weg. Harry zit alleen in de caravan televisie te kijken. Overal gaan ze op zoek naar hun mama: op de camping, op het strand, … maar nergens is mama te bespeuren. Bovendien is er tumult op de camping want één van de bewoners is gestorven net nadat hij ‘het lot’ gewonnen had. Zou hun moeder er voor iets tussen zitten. Heeft ze het biljet gevonden en is ze vertrokken? Zou ze hen echt zomaar in de steek laten? Waarom heeft ze haar portemonnee en gsm niet meegenomen?
In ieder geval moeten ze hun mama terugvinden voor Corinne weer langskomt en dat is al over vijf dagen. Veel tijd hebben ze dus niet … Ondertussen doet Will zijn best om voor iedereen verborgen te houden dat hun mama verdwenen is.
'Camping Zeevos' is een aandoenlijk verhaal over twee jongens die moeten leven met een mama die lijdt aan een bipolaire stoornis. Hilde Vandermeeren weet op een heel toegankelijke manier te vertellen wat dat precies inhoudt. Ze schuwt in het verhaal ook geen andere gevoelige thema’s. Zo is er buurvrouw Erika of was het buurman Erik? En dan heb je ook nog twee pestkoppen op een brommer en de Afrikaanse buren die moeten afrekenen met racistische uitlatingen van sommige campingbewoners.
Het verhaal wordt chronologisch verteld. Dat wordt extra weergegeven door de tekeningen van de afscheurblaadjes van de kalender telkens er een nieuwe dag begint. Zo voel je Corinne stapje voor stapje dichter bij de caravan komen. De spanning wordt dus opgebouwd naar de dag van ‘het bezoek’.
De meest ontroerende passage in het verhaal vond ik het moment waarop Will besluit om alvast de koffer te beginnen pakken. Toen zat er een krop in mijn keel. Gelukkig kon die nadien weer verdwijnen. Voor jonge lezers is het denk ik goed om een verhaal min of meer positief te laten eindigen.
Mooi en ontroerend verhaal met fijne tekeningen van Harmen van Straaten. Een aanrader!