André van Duin, dé komiek van Nederland, krijgt op een dag bezoek. Eerst van een meisje, Chanson genaamd, daarna van een jongen, Fabel, die haar broer blijkt te zijn. Ze zitten samen in zijn huis, wanneer er nog iemand binnenkomt. Het is Ron (Brandsteder) en hij vraagt André dringend om hulp. Het probleem is dat het hele land er knorrig en humeurig bij loopt. Zij moeten een oplossing zoeken. Omdat André altijd kan lachen vragen ze zich af hoe dat komt. Ze besluiten met vier op zoek te gaan naar de bron van de lach. Dan begint een doldwaas avontuur met het ene idee al gekker dan het andere: een vliegende hoed die hen naar Hollywood brengt, een filmzaal waar ze zomaar de film kunnen instappen om met Stan en Oliver verder op zoek te gaan naar de bron, een veelogig monster dat de bron bewaakt ... 

Het verhaal heeft weinig vaart, er zit geen schwung in. Het is meer een opsomming van gebeurtenissen dan wel een leuk verhaal. Het neemt je niet mee op avontuur, maar laat je als het ware altijd aan de zijlijn staan toekijken. De tekeningen zijn tof bedacht omdat het gezicht van André en Ron foto's zijn die op een getekend lichaam staan. Het zijn heel kleurrijke en vrolijke tekeningen, die de tekst goed begeleiden. Er staan regelmatig korte raadseltjes/grapjes in het boek (afkomstig van André zijn moppentapper) om je te doen lachen. André van Duin geeft ook elf gouden regels mee om komiek te worden, die op het einde nog eens worden samengevat. Als extra geeft hij op de laatste pagina het recept van zijn lievelingstaart prijs. Er zit ook een cd bij waarop André zijn verhaal vertelt. Eerlijk gezegd vind ik hem wat saai als verteller; ik had wat meer ambiance van hem verwacht.