Dit boek draait volledig rond muziek. Orfeo heeft het moeilijk. Zijn vader is weg. Zijn moeder heeft hier veel verdriet om. Op een dag gaat hij met zijn moeder de oude mevrouw Rozas verplegen. Zij heeft een cello waar ze vroeger zelf op speelde maar die al jaren onbespeeld in haar huis staat. Ze stelt voor om Orfeo cello te leren spelen. En zo volgt Orfeo elke week les bij haar. Ze geeft hem ook telkens enkele cd's cadeau om hem zo de liefde voor muziek door te geven. Wanneer mevrouw Rozas sterft, speelt Orfeo de eerste maal voor publiek bij haar begrafenis. Hij ontroert iedereen zodat hij wordt gevraagd om eens in het seniorenhuis te komen spelen. Wanneer ze op school muziekles hebben, mag iedereen die een instrument bespeelt dit meebrengen en een stukje spelen. De leerlingen uit zijn klas (die Orfeo anders pesten) zijn ontroerd. Op die manier maakt Orfeo de wens van Mevrouw Rozas waar. Ze hoopte immers dat Orfeo nog vaker en met nog meer plezier voor andere mensen zou spelen. Ze was ervan overtuigd dat Orfeo muzikaal talent gekregen heeft om andere mensen te helpen, te troosten als ze verdrietig zijn of mooie herinneringen op te roepen. Wanneer hij echter ontdekt dat mevrouw Rozas ooit als kind in een concentratiekamp terecht kwam en dat de cello haar leven gered heeft, wil Orfeo ook niet meer spelen. Mevrouw Rozas speelde cello voor de kampcommandant. Andere muzikanten schreven voor haar cellomuziek. Het stemde haar echter heel verdrietig dat ze enkel haar eigen leven kon redden maar niet dat van anderen in het kamp. Dat is ook de reden dat ze na de oorlog de cello nooit meer heeft aangeraakt. Orfeo's moeder, die vroeger nooit naar de cello luisterde, is nu echter overtuigd van de schoonheid van muziek. Dit is een boek met weinig actie, muziek en de liefde voor muziek speelt de hoofdrol. Daardoor is het geen doorsnee jeugdboek, ook als volwassene lees je het in één ruk uit. De taal is heel plastisch. Geluiden zijn voor Orfeo mooie herinneringen. Orfeo maakt een top- honderd van de geluiden die hem raken. Tegen het einde van het boek heeft hij ze alle honderd (bv. wandelen door herfstbladeren, de stilte, het ruisen van de zee als we op het strand liggen). De auteur slaagt erin om je af en toe kippenvel te bezorgen. Het boek werkt met flash-backs: naar de tijd toen Mevrouw Rozas nog leefde, naar haar verblijf in Auschwitz. Een rustig boek met een speciale sfeer.