Het is bijna Kerstmis, iedereen maakt zich klaar. Kleine Eend maakt zich zorgen: is ze goed genoeg geweest om een bezoekje van de kerstbeer te verdienen? Ze besluit om een cadeautje voor haar ouders te gaan kopen om er zeker van te zijn dat ze dan goed is. Op haar weg naar de kerstmarkt, wordt ze voortdurend afgeleid. Ze begint dan met haar vriendjes te spelen, te sleeën, ... Telkens wanneer er iemand iets zegt dat goed is, voelt het eendje zich opnieuw slecht. Ze loopt door, maar ze is te laat op de kerstmarkt. Verdrietig keert het eendje terug naar huis. 's Nachts hoort ze lawaai en gaat kijken. Het is de kerstbeer met cadeautjes.
Ik vind het een zeer belerend boek, met een twijfelachtige boodschap. De kinderen zouden er schrik van kunnen krijgen, want het eendje is nooit goed genoeg. En is een cadeautje kopen een voorwaarde om goed te zijn? Wanneer ze speelt met haar vriendjes, is dat dan stout? Of als ze mee sneeuwengeltjes maakt, is dat dan niet goed? Steeds opnieuw wordt de nadruk gelegd op het feit dat ze geen goed eendje zou zijn. Zelfs de kerstbeer zegt niet dat ze een goed eendje is, ze heeft goed geprobeerd ... Ook blijft zij 'Kleine Eend', de andere dieren krijgen een naam, zij niet. Het boek eindigt met het cadeau van Kleine Eend voor mama en papa Eend: een knuffel! Maar dat ligt er dan weer zo vingerdik op dat het te melig wordt. Want ondertussen zit dat kleine eendje wel midden tientallen cadeautjes, alleen voor haar. Is dat de bedoeling van Kerstmis, de beloning van goed zijn? De tekeningen zijn statisch, er is geen expressie op het gezicht van Kleine Eend af te lezen. Dit prentenboek spreekt niet tot de verbeelding.