De Glittergrot

Een 'glitterend' schitterend boek is dit. De familie Bell heeft lang geleden een huis en landgoed gekregen als dank voor een heldendaad van een overoverovergrootvader. Ze moeten er niets voor betalen, wel moeten ze elke generatie opnieuw een geschenk geven aan de stad.  Vader Bell is echter zo arm dat hij nergens geld voor heeft, laat staan voor een geschenk. Alles staat dus op het spel: het huis, de grond en vooral hun goede naam. 
Darius ziet hoe ongelukkig zijn vader wordt en zit er zelf ook heel hard mee in. Want als het niet lukt, zou hij het bos moeten afgeven waar hij zo graag in speelt. Het is in dat bos dat hij toevallig een grot ontdekt, een grot vol kristal en diamanten. Althans dat hoopt hij, want dan zouden ze geld genoeg hebben om het geschenk te betalen. Voor alle zekerheid haalt hij er een professor bij, die in de wolken is met de ontdekking, maar moet toegeven dat het niet om diamanten en goud gaat. 
Darius geeft niet op en bedenkt een nieuw plan om zijn vader te helpen met het geschenk. In het geheim wil Darius de grot toegankelijk maken voor heel het dorp zodat iedereen kan genieten van zoveel overweldigende glitter. Zijn plan mislukt en Darius' vader moet met een kruiwagen, vol verse groenten uit eigen tuin, naar de burgemeester. Met een heel klein hartje komt hij het stadhuis binnen maar als een groot man verlaat hij het, want hij heeft de pestende burgemeester mooi op zijn plaats gezet en zichzelf vergeven dat hij arm is. Als verrassing heeft Darius de grot nog, die niet als het geschenk heeft kunnen dienen, maar toch met een groot feest wordt onthuld en bewonderd. 
Een zeer boeiend verhaal waarin de spanning goed blijft bewaard. Darius wordt prachtig beschreven als een jongen die doorzet, die naïef eerst alles gelooft wat zijn vader zegt en dan een andere versie van zijn broer hoort en zo stilaan een eigen mening begint te vormen. Je voelt Darius groeien; hij begint te beseffen dat hij zelf initiatief moet nemen. Ik vind het bijzonder knap hoe de schrijver 'het geschenk' als rode draad doorheen het verhaal gebruikt om armoede en welvaart een plaats te geven. Hoe vaak worden mensen niet afgerekend op hun bezittingen en hechten ze enkel nog belang aan wat anderen van hen denken. Darius, zijn broer en zijn vader gaan er op totaal verschillende manieren mee om en je begrijpt ieders mening.
Het slot is prachtig: het is een happy end zonder te overdrijven. De vader moet met gebogen hoofd de vernedering ondergaan geen echt geschenk te kunnen geven. Hij wordt uitgejoeld door de burgemeester en alle aanwezigen, maar vindt op het juiste moment de juiste woorden. Darius tenslotte is de gelukkigste jongeman die er bestaat, want hij mag blijven wonen in zijn huis, hij mag blijven spelen in zijn bos en de Glittergrot kan nu iedereen goedgezind maken.