'De grote groene wei' vertelt het verhaal van een kleuter die een vlinder achterna gaat en verdwaalt in het hoge gras van een weide. Het vertelstandpunt is dat van de kleuter: de tekst verwoordt wat de kleuter denkt en zegt. Dat is mooi, ontroerend zelfs. Na het lezen van dit prentenboek kan je je even weer herinneren hoe je de natuur ervoer als kind. Het is een warm en zacht verhaal over een nieuwsgierig meisje dat de grenzen van haar wereld aftast.
De vertaling van Siska Goeminne bevalt me erg goed in dit boekje. Ze slaagt er prachtig in de eenvoud van het verhaal te behouden: p. 10: "De grote groene wei lijkt een golvende zee", "Mijn buik doet er raar van" en "Het gras is zo hoog, ik ben bijna weg."
Die eenvoud is ook terug te vinden in de tekeningen. De typische waskrijtachtige stijl van Komako Sakai ('Kom bij mij', 'Als iedereen slaapt', ...) is meteen te herkennen. Deze keer is frisgroen de overheersende kleur. Het hele boekje straalt lente uit. Behalve op één pagina dan ... Wanneer Luka beseft ‘ik ben verdwaald’, kleurt de pagina grijs. Gelukkig is er meteen weer die geruststelling op de volgende pagina: daar is mama ...
Dit is het eerste prentenboek van een verzameling natuurboekjes uit Japan (Being in the World-serie). Elk boekje zal focussen op hoe het aanvoelt je op een bepaalde plek in de natuur te bevinden. Ik ben alvast benieuwd naar het volgende boekje.