De prinses die alles had is intussen getrouwd met haar ideale ridder. Maar hoe ideaal is een ridder die altijd weg is? Terwijl hij vecht tegen een of ander monster, blijft de prinses alleen achter in haar kasteel. En wanneer hij terug thuis komt, valt hij prompt in de zetel in slaap! Wat moet ze dààrmee aanvangen? Niets of niemand kan haar nog opbeuren, en dus beslist ze om ... hem aan de deur te zetten! Lukt het de ridder om zijn geliefde prinses terug te winnen?

Dit vervolgverhaal op De prinses die alles had is nogal ongewoon voor een sprookje. Misschien is het zelfs het tegenovergestelde, want ... een sprookjeshuwelijk dat stukloopt: kan dat wel? Oh ja, hoor! Mario De Koninck en Nikola Hendrickx slagen erin om het thema in een grappig en fijn sprookje te gieten. Het verhaal op zich is niet ingewikkeld, maar de schrijver maakt handig gebruik van taal en onverwachte kwinkslagen om de lichte verhaallijn meer dan genoeg vlees te geven: het boek leest rustig en vlot, en zit vol geestige details. De illustrator maakt in zijn eigenzinnige stijl een mooi geheel van de teksten: het oog voor detail in de tekst, vertaalt zich in even gedetailleerde tekeningen die soms bijna filmisch worden, andere keren een licht cartoongehalte krijgen. Bij elke keer dat je het boek herleest, merk je nieuwe details op. De tekst is speels op de pagina gezet, en wisselt fonts en lettergroottes voortdurend af, wat de pagina's extra dynamisch maakt.

Het vorige boek van het duo werd overladen door lof en kreeg de prijs van Beste kinderboek 2018 van VRT's LangZullenWeLezen, en ik verwacht dat dit vervolgverhaal het even goed zal doen. Ook nu moet je voortdurend gniffelen met de absurde anachronismen (een ridder die in zijn harnas een hedendaags toilet voorttrekt, en telefoon krijgt op zijn smartphone (mét batterij op zonne-energie)), de vele overdrijvingen in tekst zowel als illustraties, de schijnbaar oneindige hoeveelheid woordspelingen, dubbele bodems en een alarmerend aantal alliteraties die de schrijver moeiteloos uit zijn mouw tovert. Het is een combinatie die wérkt! De Koninck en Hendrickx schreven/tekenden met enige zelfzekerheid op hun eigen kaft "Toet! Toet! Dit boek is olifantastisch goed!". Het is bijna een understatement!

Liefde voor taal en humor die op een prachtige, verfrissende manier in een prinsessenjurk gegoten werd. Dat moet iedereen gelezen hebben!