Walvis wenst zich een tuin. Hij heeft al een prachtige fontein, maar hij mist een tuin. Een tuin met een bank waar hij na een lange dag rustig kan zitten mijmeren. Wanneer Walvis de slaap niet kan vatten, tuurt hij naar de hemel en droomt over het feest van Maan, in een reusachtige, prachtige tuin.
Op een dag schrijft hij een brief aan Sprinkhaan. Of die voor hem een bank wil maken op zijn rug, of liever nog, een hele mooie tuin. Sprinkhaan, die alles verkoopt wat anderen wensen, sluit zijn winkel en gaat op pad. Het varen op zee valt hem zwaar, maar hij geraakt bij Walvis. Hij creëert de prachtigste tuin die je ooit gezien hebt. Heel wat dieren komen een bezoekje brengen en de tuin bewonderen. Maar is dit nu echt wat Walvis gelukkig maakt?
Het was een plezier om in dit verhaal ondergedompeld te worden. Tijdens het lezen kwam er een zekere rust over me heen. Moeiteloos mijmerde ik weg in de wereld van Tellegen, een wereld waarin alles mogelijk is.
Je kan het verhaal lezen als poëzie, als een sprookje of je kan erover filosoferen. Aan de lezer de keuze. Tellegens verhalen hebben niet echt nood aan prenten, maar de prenten van Annemie Van Haeringen passen als gegoten. Ze geven de tekst een warme, fijne omlijsting waardoor je nog meer gaat genieten van het geheel.