De rotverwende Prinses Rosa werkt haar lakei Buffie danig op de zenuwen met haar gebrul. In zijn hoofd passeert alles de revue wat hij haar aan zou willen doen: haar in een grote taart stoppen, aan de gordijnrails hangen, in een vloerkleed rollen, met een katapult naar de maan schieten, een tijdje in een grote koffer laten zitten of op een kameel de woestijn in sturen. Wanneer Rosa het in haar hoofd haalt dat ze een zangeres is en Buffie moet opdraven voor alle kinderen van het land die naar haar moeten komen luisteren, is voor hem de maat vol en zet hij zijn gedachten om in daden.

Wat een leuk boek om voor te lezen! Rosa is zo heerlijk hatelijk geportretteerd, dat je niet anders kan dan meegroeien in de ergernis van haar lakei. De herhaling, elke bladzijde opnieuw, van “Dat doet hij natuurlijk niet echt. Hij denkt het alleen maar” bouwt mooi op naar de climax waar de geduldige, professionele lakei dan toch eindelijk z’n geduld verliest. En dan volgen die zalige bladzijden waar je mee geniet van de straffen die Buffie een voor een uitvoert. In de illustraties valt daarbij de achtergrond weg, zodat de volle focus op elke straf van de prinses valt. Tot dan heb je ook in de illustraties de tirannie van de prinses steeds meer de bladzijden zien vullen, en de arme man zijn lijdensweg van zijn gezicht kunnen schrapen. De tekst is gewoon gemaakt om voor te lezen, je kan de vertelstem als het ware horen terwijl je leest, en een groter lettertype geeft ook visueel weer dat Rosa telkens weer begint te brullen.