De Jonge Hondjes willen niet naar Opa. ‘Opa is zo saai. Hij praat alleen maar over vroeger,’ menen ze. Mama verdedigt Opa, maar de Jonge Hondjes zijn niet overtuigd; ze vinden Opa zelfs een beetje vies. Maar ze moeten toch naar hem toe en laten merken dat ze er niets aan vinden. Opa wordt boos: hij is niet altijd oud geweest! Dat is heel moeilijk te geloven. Om het te bewijzen steekt hij zichzelf in een clownspak. Hij doet kunstjes met zijn fiets en jongleert met ballen. Algauw geraken de Jonge Hondjes geïnteresseerd. En wanneer Opa vertelt over vroeger in het circus, hangen ze aan zijn lippen ... Een herkenbaar boekje over respect voor oude mensen. Opa weet wel hoe de Jonge Hondjes over hem denken en is er allesbehalve blij mee. Terecht, maar anderzijds is het misschien wel begrijpelijk. Gelukkig weet hij algauw het tij te keren en krijgt hij de kinderen op zijn hand. Hij kan nog wel wat! Het verhaal is kleurrijk geïullustreerd door Tony Ross. Hij weet gevoelens en emoties bijzonder goed te capteren. Tekst en illustraties zitten in elkaar verweven. Een bijzonder en vooral actueel boek, want in deze tijden van vergrijzing stijgt het belang van grootouders. Vaak hebben ze wel wat tijd ter beschikking om met de kleinkinderen op te trekken en is hun betekenis als opvang in een werkend gezin erg groot. En ja, ze verdienen respect.