Vol spanning zit mama draak te wachten tot haar drie eieren uitkomen. En dan is het zover! Maar mama telt maar twee draakjes. Waar is nummer drie? Die is al buiten aan het spelen! Algauw blijkt dat dit derde draakje wel heel druk kan zijn. Niets gaat hem snel genoeg. Hij is ook vrij onhandig en doet dan domme dingen. Zoals vuur spuwen op de oude drakenmevrouw. Dan is mama draak wel boos. Anderzijds weet hij door zijn impulsieve reactie zijn zusje te redden van de vlammen.                   Wanneer je het boek openslaat, zie je een bonte mengeling van kleuren. Druk? Misschien, maar ook warm en mooi. En dat is waar dit verhaal over gaat. Dat elk draakje/ kind anders is en dat dit best oké is. Het verhaal en het taalgebruik zijn eenvoudig. Geen beeldspraak, rijm of poëtische zinnen. Ook de prenten werden tot het essentiële beperkt.  Freeman gebruikt wel een bont palet aan kleuren maar de tekeningen zelf bestaan vooral uit drakenfiguren, weergegeven op een ‘vage’ achtergrond. Een pretentieloos verhaal in de typische tekenstijl van Mylo Freeman.