Hoewel de meeste twaalfjarigen daar anders over denken, bestaat er voor Harry niets leukers dan naar school gaan. Doordat hij zich tijdens de zomervakantie op extra wiskundewerk stortte, krijgt hij de eerste les een supermoeilijke som voorgeschoteld. Het oplossen kost hem veel tijd en wanneer hij uiteindelijk de laatste cijfers van zijn antwoord noteert, loopt het mis. Het schoolbord begint te trillen en vooraleer hij het goed beseft, wordt hij opgezogen door een wervelende tornado die hem naar het oude Egypte katapulteert. Het is even wennen, maar al snel maakt hij deel uit van een groepje vrienden van de zoon van de farao. Aan het hof volgt hij lessen die hij nooit eerder kreeg en blijken de huisdieren krokodillen en bavianen te zijn. Harry geniet er wel van om wat hij eerder leerde over deze periode in de geschiedenis hier in levenden lijve, met de nodige dosis overdrijving, humor en spanning, mee te maken. Dat neemt echter niet weg dat hij verwoed blijft zoeken naar een manier om opnieuw in het heden te raken.

Of de mummie dat huiswerk werkelijk heeft opgegeten, kom je niet te weten. Het is eerder een aanlokkelijke titel die de toon van een humoristisch verhaal zet. De belevenissen van Harry worden vanuit zijn standpunt verteld. Dit uitgangspunt sluit aan bij de interesse en het taalgebruik van lezers die plezier willen beleven aan het lezen. Wie zich na dit fantasierijke verhaal wil verdiepen in een aantal feiten over deze Egyptische periode, vindt op de laatste bladzijden een luchtige toelichting bij hiërogliefen en goden uit het oude Egypte. De grote hoeveelheid stripachtige illustraties, uitgevoerd in gele, zwarte en grijze tinten, zorgen voor afwisseling van de tekst. Ze accentueren de humor in Harry’s avonturen en dragen bij tot de toegankelijkheid. En zoals dat wel vaker voorkomt met verhalen van dit genre kunnen liefhebbers zich alvast verheugen op een tweede deel.