Miet weet het allemaal niet meer. Vier maanden nadat haar moeder omgekomen is in een verkeersongeval wordt haar vader verdacht van moord en in de gevangenis opgesloten. De politie had in zijn broekzakken nl. een raadselachtig vers gevonden, waaruit zou blijken dat hij het ongeluk opzettelijk zou veroorzaakt hebben om moeder te vermoorden. Waarom zou hij anders zo snel een nieuwe relatie begonnen zijn … ? Miet staat er alleen voor. Alleen Jenny, haar vaders vriendin, gelooft nog in zijn onschuld. Miet krijgt niet alleen de (boulevard-) pers over zich heen, ook al haar vrienden keren zich van haar af. Haar vader lijkt al veroordeeld nog voor zijn schuld onomstotelijk bewezen is. Zij is nu de dochter van een moordenaar, en die moet gemeden worden. Dit intrigerende, maar o zo herkenbare verhaal, wordt niet lineair verteld, maar wordt gebracht in een collage van poëzie, dagboekfragmenten, krantenknipsels, flashbacks en verhalende stukken. Als lezer moet je het hele verhaal in elkaar puzzelen. Voor onervaren lezers is dit best moeilijk, maar tegelijkertijd ook boeiend. Frank Pollet ontleedt hier de kleine kantjes van de mensen, de zucht naar sensatie, het ‘er is geen rook zonder vuur’-gevoel. Miet lijdt daar erg onder. Ze is net zozeer slachtoffer van de situatie als Jenny of haar vader. Ze wordt beschouwd als een paria, al is er geen greintje bewijs. En ook de politie kijkt niet verder dan haar neus lang is. Alleen bij Hendrik vindt ze troost en begrip. Als Miet uiteindelijk het bewijs vindt voor haar vaders onschuld, komen haar vroegere vrienden met hangende pootjes terug. Miet zegt dan terecht: Foert! Dit boek heeft mij aangenaam verrast. Door verschillende schrijftechnieken door elkaar te gebruiken, creëert de auteur iets als een docusoap, waar je geboeid blijft naar kijken omdat het zo ‘des menschen’ is. Alleen jammer van de foeilelijke kaft. Dit boek had beter verdiend.