Fred heeft last van iets. 'Het iets’ zit op zijn rug en drukt zwaar op zijn gemoed. Liefst van al blijft hij voor altijd onder zijn geruite dekentje zitten. Maar zo denkt Konijn er niet over. Konijn geeft Fred niet op en het pootje van Konijn komt op zijn rug terecht. En dan gebeurt er iets wonderlijks!

In het zevende boek van Fred heeft hij last van een zwaar gemoed. Een herkenbaar thema want iedereen heeft er wel eens last van en het is niet altijd duidelijk waarom het ons overkomt. Ook kinderen blijven niet gespaard van een off-day op zijn tijd. Voor hen is het wellicht nog moeilijker om woorden te vinden voor zo'n gevoel. Gelukkig is er dan dit boekje waarin mooi wordt uitgebeeld wat dat gevoel kan zijn. Met gevoel voor humor weet Pépé Smit in woord en beeld ‘het iets’ te vatten.

De illustraties zijn eerder onstuimig en hebben een herfstig karakter. De warme herfstkleuren hebben iets troostends voor het sombere gemoed dat Fred met zich meedraagt. Om ervan verlost te raken moet Fred eerst tot in het donkerste stukje van het bos lopen volgens Uil want daar is de poel waarin hij zichzelf kan zien. Maar Fred ziet niet wat er op zijn rug zit, hij ziet ‘het iets’ niet en rent terug naar zijn dekentje. Het is uiteindelijk nabijheid, fysiek contact met anderen dat Fred verlost van ‘het iets’.

Er zit een mooie gelaagdheid in het verhaal. Een gevoel kan je niet zomaar van je afschudden en vriendschap is vaak het beste medicijn als je het toelaat. Soms moet je eerst tot in de donkerste hoekjes van je hoofd (of het bos) gekropen hebben om opnieuw licht te kunnen zien.

Een lichtvoetig boekje over een gewichtig onderwerp. Mooi gedaan!