Geheimen, leugens en kluisje 62

Maya hoopt op haar nieuwe school een nieuwe start te maken. Op haar vorige school werd ze gepest en had ze maar één vriendin. Op dag 1 lijkt dit niet echt te lukken. Heel clichématig zitten er in haar klas: een populaire meid met het verkeerde karakter, een knappe stoere kerel die enkel met populaire meisjes omgaat, een mysterieuze kerel die als agressief wordt afgebeeld, een nerd, een gothic meisje, ... Uiteraard wil Maya contacten leggen met de knappe kerel en de populaire meisjes. Maar ze wordt natuurlijk niet toegelaten in het kliekje.
Ze sluit dan vriendschap met het gothic meisje, Zeba. Wanneer Maya in haar locker (kluisje 62) allemaal geheime briefjes vindt, hoopt ze daarmee haar populariteit te doen groeien. Ze wil samen met Zeba de geheimen ontrafelen en oplossen.
De rest van het verhaal is heel doorzichtig en voorspelbaar. Het doet ook heel Amerikaans aan. Spijtig, want de verhaallijn sprak me aan. Ook de proloog was een stimulerende factor om het boek te beginnen lezen. Maar al vrij snel springt het boek van het ene cliché naar het andere. De tieners worden nogal stereotiep weergegeven. Een paar nevenpersonages hadden voor wat extra diepgang kunnen zorgen, maar daar heeft de auteur geen gebruik van gemaakt.
Toch heeft het boek me aan het lezen gehouden. Waarschijnlijk door de vlotte schrijfstijl en het vleugje humor hier en daar. Stoere overdreven taal en gedragingen zijn nu eenmaal een kenmerk van pubers. Heel herkenbaar als je er thuis ook een paar hebt rondlopen.
Het einde van het boek is dan weer wat chaotisch. Aangezien de nieuwe school ook de oude school van Maya's moeder is, ontdekt Maya een geheim van haar moeder. En daarmee ook van zichzelf. Dit einde blijft wat open zodat er ruimte is voor een vervolg.