Vroeger vertelde opa vaak verhalen over een piraat met een houten been die bij hem op zolder woonde. Die piraat heeft een oude heks als vriendin. Opa eindigde steevast met: "Het is echt waar, Charlie!" Nu vertelt opa geen verhalen meer, hij  herinnert zich zelfs de piraat en de oude heks niet meer, want een verschrikkelijke ziekte heeft zijn geheugen opgeslokt en ook zijn lach. Charlie probeert opa's aandacht te trekken met een Ninja-verhaal en hij eindigt met "Het is echt waar, opa!" Met dat laatste zinnetje kan Charlie even de aandacht van opa vangen. De rollen worden nog verder omgekeerd. Charlie herinnert zich dat opa altijd verhaaltjes vertelde als hij niet wilde eten toen hij klein was, nu doet Charlie dat ook bij opa. Charlie zoekt naar verhalen om opa wakker te krijgen. Soms lukt dat als hij hem streelt en heel af en toe praat opa en is hij vrolijk. "Voor even lijkt zijn verschrikkelijke ziekte zich verstopt te hebben in de schatkist van de piraat." Dat geeft Charlie moed want hij weet dat hij de kracht heeft om het juiste verhaal te vinden om opa te laten lachen.
Een mooi en herkenbaar verhaal over dementie en de impact ervan op een kind. Charlie wijst in zekere zin een weg om ermee om te gaan. Je moet er wel rekening mee houden dat niet alle dementerenden zullen reageren als opa. De iilustraties zijn mooi en tonen Charlie bij zijn opa; de figuren uit de verhalen staan in zwarte inkt op de tekeningen. Een aandoenlijk verhaal!