Dit boek gaat over hoe Jeronimus Bergstroom Severijn Olsen opnieuw werd aangesteld in zijn ambt als rechtmatige burgemeester van Solby, tot grote vreugde van alle inwoners van het stadje, op één na. Zo vertelt de ondertitel op de titelpagina ons toch en door de hulp van Mitch en Sebastiaan is dit ook hoe het verhaal afloopt.
Mitch en Sebastiaan vinden een fles met een boodschap van hun vroegere burgemeester. Deze burgemeester was sinds enige tijd verdwenen en sindsdien was er een ‘boze, steeds chagrijnige’ vervanger. Deze vervanger, locoburgemeester Kwast, zorgt niet onmiddellijk voor peis en vree in het stadje. Mitch en Sebastiaan ontdekken behalve de brief van JB, ook een zaadje in de fles. Ze planten het zaadje en op een nacht tijd groeit er een stengeltje uit met een reusachtige peer. Mitch en Sebastiaan beseffen dat ze op zoek moeten gaan naar hun voormalige burgemeester. Het enige dat ze weten is dat er een mysterieus eiland is, waar deze megaperen en hun rechtmatige burgemeester zich bevinden.
De megagrote peer wordt na enkele leuke wendingen omgevormd tot een boot waarmee de beide vrienden op hun missie vertrekken. Ook aan boord: professor Glucose. Deze kent het verhaal over het mysterieuze eiland met zijn megagrote peren. Hij weet ook dat je om daar te geraken afschrikwekkende piraten, de verschrikkelijke zeedraak en de nachtzwarte zee moet trotseren. De queeste start …
Dit avontuur heeft natuurlijk een goede afloop. De vrienden vinden de echte burgemeester en kunnen het stadje Solby weer een aangename, goede burgemeester bezorgen. Alles komt goed en iedereen is gelukkig (behalve één).
Het is een superleuk prentenboek. Dit verhaal zit vol met leuke wendingen die je niet verwacht. Telkens er zich een probleem voordoet, wordt er op een grappige manier een heel goed werkende oplossing gevonden. Bijvoorbeeld wanneer de megagrote peer niet in tuin mag blijven staan van de locoburgemeester (een Nederlandse term voor vervangend burgemeester). De megagrote peer kan onmogelijk in zijn geheel vervoerd worden. Dus hollen de vrienden de peer uit, maken van het moes allerlei lekkere dingen en delen die uit aan de inwoners van het dorpje. Deze situatie leidt dan weer tot andere problemen, waar met de nodige kwinkslag wordt op gereageerd. Humor waar ook volwassenen kunnen van genieten tijdens het voorlezen. Of het maakt het boek ook geschikt voor wat oudere lezers.
De twee hoofdfiguren in het verhaal zijn een poes en een olifant. De andere personages zijn (al dan niet gewone) mensenfiguren. Wat raar misschien maar niet storend. De twee hoofdfiguren riepen dadelijk een nostalgisch gevoel op. Ze lijken heel erg op de tekeningen van Richard Scarry.Tekst en tekeningen staan helemaal verweven op de pagina's; je 'leest' de tekeningen tegelijk met de tekst. En je geniet ondertussen van de humoristische details, zoals de vorm van het huis van Sebastiaan en Mitch dat er eerder alshet hoogste dek van een schip uitziet.
Het taalgebruik is vrij eenvoudig maar toch zitten er woordspelingen, grappige namen, constant terugkerende woorden (zoals mega-) in. Soms worden er al eens moeilijkere woorden gebruikt zoals ‘paradox’. Maar dit wordt door de tekeningen en het verloop van het verhaal duidelijk. Een echt prenten(voor)leesboek!