Twee verhalen van twee jonge mensen lopen naast elkaar tot iets hen op zee lokt en ze elkaar daar ontmoeten. In afwisselende hoofdstukken leer je zowel het meisje als de jongen kennen in hun huidige leefwereld. Stap voor stap kom je ook te weten wat hun grootste verdriet is en waarom ze helemaal alleen de zee zijn opgegaan.  

Ylan, de jongen, is opgevoed in een grijze, koude abdij door paters die hun dagen doorbrachten met lezen en zo de waarheid trachten te vinden. Het meisje, Kyra, is opgevoed door haar grootmoeder in een huis vol kleuren en liefde. Twee heel andere omstandigheden dus, die toch elkaar kruisen door het gekleurde touw. De kleuren van het touw zorgen ervoor dat de jongen herinneringen van zijn ouders en zus terug krijgt. Anderzijds zorgen de woorden van Ylan ervoor dat Kyra haar verleden ook leert accepteren en verder kan gaan met haar leven. Het ontroerende is dat ze elkaars eigenschappen nodig hebben om volledig zichzelf te worden en hoewel ze allebei met heel verschillende waarden en principes zijn opgegroeid, wordt er niet geoordeeld (de jongen ploft neer op het bankje van zijn roeiboot.  'Je hoeft niets te zeggen', zei hij. 'Dat komt wel'. Het bleef stil op het vlot. 'Of niet' zei Ylan toen maar. 'Dat is ook goed.') In tegendeel; ze weten elkaar perfect aan te vullen. Het verhaal op zich is pure poëzie, de gebruikte taal is om van te genieten (Met ieder woord dat de jongen sprak, kwamen er woorden terug. Maar niet alleen de woorden die hij zei, het was of ieder woord honderd andere in haar wakker schudde. Het duizelde haar, er gingen deuren open die jarenlang gesloten waren geweest. De woorden voelden niet als vrienden, maar als een leger van oude vijanden dat plots de grens over trekt vanuit een naargeestig land. Want met de woorden kwamen de herinneringen, een vloedgolf aan herinneringen. Kyra sloot haar ogen. Ylan zei niets. Het boek was vast leeg. Hij had de inkt in zee zien stromen. Het deed er niet meer toe. Al dreven ze midden op zee en had Ylan honger en dorst, toch voelde hij zich blij. Opgelucht, leeg en blij.) en de illustraties zijn van dergelijk hoog niveau dat je ze stuk per stuk zou inkaderen om ze elke dag te kunnen bekijken. Prachtig hoe Jeska Verstegen zo de sfeer kan bepalen en van de ene op de andere bladzijde kan doen omslaan. Het donkere, deprimerende van het klooster doet je uitkijken naar het volgende hoofdstuk met de kleuren van Kyra's oma haar verf. Kortom, het is een boek om van te houden, zowel van de donkere als van de kleurrijke kant, omdat je weet dat ze niet zonder elkaar kunnen en dat je elke dag opnieuw de keuze hebt om je richting te bepalen.