Wat vooraf ging: een zestal vrienden gaat kamperen in de wildernis. Wanneeer ze na een week terugkeren zien ze dat hun land (Australië) in oorlog is, hun huizen verwoest zijn en hun ouders gevangen genomen. Ze besluiten er alles aan te doen om uit de handen van de vijand te blijven. Ze willen hun leven terug en zullen de vijand te lijf gaan met hun eigen middelen.
In deel 5 lezen we dat onze vrienden geen radioverbinding krijgen met de Nieuw-Zeelanders die hen gedropt hebben. Ze staan er weer alleen voor. Ze hebben echter voedsel nodig en besluiten het te gaan halen waar er is, nl. bij de vijand. Ongewild komen ze in de buurt van het bezette vliegveld terecht. De bezetter schijnt nogal zeker te zijn van zijn macht en wordt slordiger met zijn patrouilles. Ellen en haar vrienden geraken op het militaire domein en zullen alles op alles zetten om de vliegtuigen te vernietigen. Wanneer ze ontdekt worden, weten ze dat hun leven niets meer waard is en nemen ze ongekende risico's. Ze slagen erin de brandstofwagens tot ontploffing te brengen, die op hun beurt de vliegtuigen laten ontploffen. Een ware ravage, die hen bijna zelf het leven kost. Volkomen uitgeput verstoppen ze zich in het stadje en proberen ze op krachten te komen. Lee brengt tijdens zijn nachtelijke uitstapjes echter hun leven opnieuw in gevaar door contact te zoeken met een meisje dat bij de vijand hoort. Weer is het alle hens aan dek!!
Waar blijft John Marsden inspiratie halen? Het is en blijft spannend. Het realisme waarmee hij alles beschrijft, laat de lezer toe bijna mee wandelen door het bezette stadje. Wie een deel gelezen heeft, snakt naar het volgende. De emoties en de spanning zijn te snijden, maar de personages zijn geen superhelden, maar gewone jongeren met al hun twijfels en onhebbelijkheden.