Het eerste deel in deze reeks ‘De gave van Dina’ wist ons aangenaam te verrassen, mee door het feit dat er achter de niet meteen een schoonheidsprijs verdienende kaft een boeiend avontuur verscholen bleek te zitten. Waarmee weer maar eens bewezen werd dat uiterlijk vertoon niet meteen alles zegt en smaken verschillen. Opnieuw gooit de kaft, wat ons betreft, geen hoge ogen, maar gesterkt door de positieve ervaring van het eerste deel, begonnen we welgezind aan dit tweede deel. Ook nu worstelt Dina nog steeds met haar eigenaardige gave, die haar in staat stelt de geheimen van anderen te zien door alleen maar in hun ogen te kijken. Haar ongenoegen over die gave groeit als zelfs haar broer Davin haar niet meer wil aankijken. Na de gruwelijke belevenissen in het eerste deel probeert Dina’s familie het leven weer op de rails te krijgen, maar veel rust is hen niet gegund. Wanneer Dina door de wrede Valdracu ontvoerd wordt, wordt ze gedwongen haar gave te misbruiken. Als ze de gemene despoot weigert te gehoorzamen, wordt een onschuldig negenjarig jongetje mishandeld, dus moet Dina met lede ogen haar lot ondergaan. Haar enige hoop op redding is uitgerekend haar broer Davin. Het is maar de vraag of hij Dina uit de klauwen van de nietsontziende Valdracu zal weten te redden … In dit tweede deel van de reeks heeft de auteur ervoor gekozen om het verhaal afwisselend door de twee protagonisten, Dina en Davin, te laten vertellen. Dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Enerzijds wordt de karaktertekening van de twee hoofdpersonages zo wel heel volledig, anderzijds remt het de vaart van het verhaal soms af. Beide karakters zijn boeiend en het is interessant voor de lezer om de beweegredenen van de ene te kennen, terwijl die voor de andere totaal onbegrijpelijk zijn, maar daardoor komt de klemtoon soms iets teveel op die karaktertekening te liggen en minder op het avontuur. Daarnaast blijf ik het eerste deel uit deze reeks wervelender vinden, al heeft dit verhaal ook zijn verdiensten en borduurt het lekker door op de mix van avontuur, magie, fantasy en gruwelijke slechteriken uit het eerste deel. Maar ondanks de nieuwe personages en setting, bleef het gevoel dat dit ‘meer van hetzelfde was’ stevig hangen. Misschien lagen de verwachtingen te hoog na het sterke eerste deel. De liefhebbers van dit genre, en dat zijn er veel, gezien de hoeveelheid titels die er tegenwoordig verschijnen, durven we deze reeks rustig aanraden. Want ook al kan je dit boek best lezen zonder het eerste te lezen, toch lijkt dat wel aangewezen, kwestie van de context te kennen.