'Hylas en de schaduw van de leeuwin' is het tweede deel van Michelle Pavers reeks 'Tijden van goden en gevechten'. Het hoofdpersonage is een jonge geitenhoeder uit het Griekenland van het bronzen tijdperk. De plotlijnen voor de reeks werden uitgezet in het vorige deel toen Hylas werd opgejaagd door Myceense krijgers, de Kraaien genaamd, omdat hij een zogenaamde ‘buitenstaander’ is. Buitenstaanders behoren niet tot een dorpsgemeenschap en kunnen bijgevolg op geen enkele bescherming rekenen. De Kraaien maken jacht op alle buitenstaanders omdat ze – zo heeft het orakel voorspeld – een bedreiging vormen voor hun leider. Tijdens zijn vlucht raakte Hylas zijn zusje Issi kwijt en zijn grootste bekommernis is om haar terug te vinden. Hylas’ zusje bleef vermist, maar hij ontmoette tijdens zijn omzwervingen wel een andere vluchteling: Pirra, de dochter van de hogepriesteres van Keftioe (het huidige Kreta). Net als Hylas is zij voor haar lot op de vlucht en voor haar is dat het huwelijk dat haar moeder heeft gearrangeerd.
In deze nieuwe roman is Hylas nog steeds op zoek naar zijn zusje, maar het lot zit hem niet mee. Hij wordt gevangen genomen en weggebracht naar de kopermijnen op het eiland Thalakrea om daar met andere gevangenen en slaven ‘groensteen’ op te graven waaruit kopererts wordt gewonnen. Voor Hylas breekt een tijd van ontbering en gevaar aan. Het werk in de mijnen is slopend en de diepe mijngangen zijn allesbehalve veilig. Bovendien zijn de Kraaien er de baas en Hylas is voortdurend bevreesd om herkend te worden. Hij doet er dan ook alles aan om zo snel mogelijk te ontsnappen. Wanneer hij daarin slaagt, wachten hem nieuwe én oude vriendschappen, maar in veiligheid is hij nog lang niet.
Net als in haar vorige boeken hebben Pavers personages een hechte band met de natuur. In deel één sloot Hylas vriendschap met een dolfijn, in dit deel ontfermt hij zich over een ouderloze leeuwenwelp. Michelle Pavers techniek om de werkelijkheid ook vanuit het standpunt van de dieren te beschrijven, blijft verfrissend en levert verrassende beelden op.
Een terugkerend motief in haar werk is ook de kracht van de natuur. Veel meer dan in onze moderne tijd zijn de mensen van de oudheid overgeleverd aan de tomeloze natuurkrachten. Dat ‘de Vrouwe van het vuur’ in de berg en de ‘aardschudder’ niet met zich laten spotten en respectvol moeten worden benaderd, wordt op het einde van dit boek wel bijzonder duidelijk.
Michelle Paver bereidt zich steeds bijzonder goed voor bij het schrijven van een boek. Voor deze roman ondernam ze onderzoeksreizen naar de verschillende vulkanische eilanden in de Middellandse zee, beklom ze de Stromboli en bezocht ze nog bestaande kopermijnen uit de bronstijd in het noorden van Wales. Haar grote expertise vertaalt zich in een krachtig en spannend verhaal waarin de Oudheid echt tot leven komt. De personages dienen niet enkel om de actie te dragen maar zijn ook boeiende en complexe persoonlijkheden die moeilijke keuzes moeten maken. Dit kan hen tot betere mensen maken of net niet ...