"Ik begin een staking, een staking van mijn leven. Als je staakt, betekent dat dat je niet tevreden bent ... Een staking dient om nee te zeggen. Om mensen te laten begrijpen dat je niet tevreden bent. Ik, ik begin een staking van mijn leven om nee te zeggen, ik ben niet tevreden." En zo begint Lucie aan de staking van haar leven. Op de dag dat ze op zomerkamp zou moeten vertrekken, sluit ze zich op in haar kamer en komt er niet meer uit. Maar na een tijdje blijkt dat niet de beste oplossing ... Dit verhaal doet een beetje vreemd aan, juist omdat het vanuit ik-standpunt wordt verteld. De zinsbouw en woordkeuze sluiten niet aan bij het taalgebruik van een achtjarige en dit doet veel van de charme van het boekje teniet. Het is weliswaar een lief en teder verhaaltje, maar de woorden zijn te poëtisch om uit de mond van een achtjarige te komen. De sobere zwart-wit prenten geven het verhaal weinig extra. Het onderwerp is wel herkenbaar voor kinderen (iemand missen, nieuw samengesteld gezin) en het boekje kan wel een stimulans zijn om zoiets bespreekbaar te stellen.