Zeemeerminnen. Al eeuwenlang zijn ze mysterieus, fantastisch mooi, kleurrijk en niemand weet of ze nu eigenlijk wel of niet bestaan. Niemand heeft ze waarschijnlijk ooit met eigen ogen gezien, en toch kan iedereen zich er een beeld bij vormen. Zo ook Julian, want hij wil graag een zeemeermin zijn. Hij wil net zo zijn als de knappe zeemeerminnen die hij op de bus ziet (of ziet hij ze niet?). Met een vissenstaart, lange haren en de mooiste juwelen. Zijn oma is het daar helemaal mee eens en neemt hem mee naar een wel zeer bijzondere plek.

'Julian is een zeemeermin' is een boek dat een warmtegloed tot bij de lezer brengt zonder iets op te dringen. De illustraties zijn dromerig van aard en dompelen de lezer onder in een andere wereld. Zo slaagt Jessica Love, illustrator en auteur van het boek, erin om het verhaal van Julian niet alleen van tekst, maar ook van geur en smaak te voorzien. Figuurlijk dan. Dat doet ze aan de hand van veelvuldig kleurgebruik, het gebruik van een bruine achtergrond en de herkenbare beelden. Het is niet moeilijk om bij het openen van het boek de chloor te ruiken bij het afgebeelde zwembad. Zo zijn ook de straten waar Julian en zijn oma doorwandelen en de bus die ze nemen, voorzien van een geïllustreerde doordrongen geur. Ook de oma met uitgesproken gezichtscontouren en ruwe lichaamsbouw is zeer herkenbaar. Die combinatie van herkenbare taferelen met een uitgesproken fantasie, maken van het boek een pareltje. De tekst is summier, maar nét voldoende om Julian helemaal te begrijpen.

De zoektocht van Julian naar zijn identiteit, is waarschijnlijk de onderliggende boodschap, maar wordt op een luchtige manier naar voren gebracht. De aanvaarding van Julian door zijn grootmoeder, die dat met een klein gebaar aantoont, is dan ook de meest betoverende bladzijde. Na het lezen van dit boek, wil iedereen een zeemeermin zijn. Of toch op zijn minst gewoon zichzelf kunnen zijn. Dat dat kan én mag, bewijst Julian.