Sarah en haar vriendje Mart zijn twee hedendaagse jongeren die elkaar via het chatten hebben leren kennen. Ze spreken regelmatig af in het park. Bij één van die ontmoetingen vangen ze een gesprek op tussen twee studenten, een kaalkop met een tatoeage op zijn voorhoofd en een jongen met vettig, lang sliertig haar. Ze hebben het over een virus in de waterleiding. Niet veel later sterven er twee mensen door een onbekend virus. Sarah en Mart vermoeden dat de studenten er iets mee te maken hebben en Mart maakt een website waarop hij het signalement van de studenten zet en om meer informatie vraagt. Een anoniem persoon plaatst op die site een vervolgverhaal met steeds meer en steeds engere gegevens. Op een gegeven ogenblik helpt Sarah een oude man in een rolstoel oversteken. Kort daarop leest ze in de krant dat de man aan een onbekend virus is overleden en dat ze op zoek zijn naar een meisje dat laatst bij de man gezien werd. Sarah durft niet naar de politie gaan maar ontvangt niet veel later een briefje waarop staat dat ‘ze’ weten waar ze woont … Sarah staat onder spanning en weet niet meer wie er nog te vertrouwen is. Speelt iemand een spelletje? Het boek is vlot geschreven. De verschillende hoofdstukken volgen elkaar in een hoog tempo op, er wordt afwisselend gebruik gemaakt van webpagina’s en neerslagen van de chats tussen Mart en Sarah. Maar deze chats lijken niet op echte chats, omdat er in echte chats gebruik wordt gemaakt van een eigen jargon met veel afkortingen. In dit boek zijn de chats gewone dialoogjes gevoerd in volzinnen. Het boek heeft een uitnodigende cover en ondertitel (spannende jeugdthriller over macht en machtsmisbruik) maar heeft een zeer flauwe ontknoping. De studenten zien er gewoon een beetje akelig uit maar werken op de universiteit aan de ontwikkeling van een vaccin. Het was Mart die een spelletje met zijn vriendin speelde.