Wat blijft het toch een schattigaard, die Jules. In dit boekje waagt hij zich aan een bord spaghetti. Een zeer herkenbare situatie waarvan je op voorhand weet dat de kans op een grote knoeiboel zeer groot is.

Leuk aan dit verhaal is dat er steeds een vergelijking gemaakt wordt, het is zelfs een beetje een stapelverhaal. Zo lijkt een sliert spaghetti aan Jules oor op de oorbel van mama en de sliert onder zijn neus lijkt op de snor van opa. Zo gaan we nog wel even door met knoeien, maar ook met vergelijken. Tot slot wordt er een niet-storend kaka-pipi-mopje gebruikt.

Het kartonboekje heeft een aangename grootte. De illustraties zijn schattig, sympathiek en duidelijk. De herkenbaarheid, de herhalingen en de eenvoudige tekst maken van deze reeks toffe kleuterboekjes die zowel thuis als op school te gebruiken zijn.