'Een Dorus-boek', dit label pronkt op de kaft van Lekker, taart! Het moet de droom zijn van elke illustrator dat zijn creatie een begrip wordt. Dit is wat er is gebeurd met David Mellings beer met hoge knuffelwaarde. Hij is beroemder geworden dan zijn maker. Dorus is het prototype van een lieve lamme goedzak. In dit boek laat hij alle schaapjes letterlijk over zich heen lopen, waardoor ze de honingtaartjes voor zijn neus opeten. Typisch voor Dorus is dat hij er rustig bij blijft; hij ontdekt hoe worteltjes, bessen en noten ook zonder honing best lekker zijn.
Zoals in alle Dorus-boeken is het verhaal heel eenvoudig. Als Dorus ontdekt dat zijn pot honing verdwenen is, gaat hij op zoek en vindt hij hem terug bij de schaapjes die er honingtaartjes mee willen bakken. Er volgt een chaotische smulpartij, maar natuurlijk eindigt alles met een honingknuffel. Als toetje leer je nog hoe je honingtaartjes moet versieren. 
Zonder twijfel zit het succes van de Dorus-boeken op de eerste plaats in de dynamische illustraties vol grappige details die de kijkers actief bij het verhaal betrekken. Zo kun je op de openingsprent zelf ontdekken waar de vlekken op het bed vandaan komen. Op het kleine schilderijtje zie je hoe de kleine Dorus al dol op honing was. Dat hij dat gebleven is, blijkt uit de bijtjes op zijn pyjama, maar wie zou er een stuk uit zijn potlood gebeten hebben? Leuk is het contrast tussen de grote, logge, vriendelijke beer en de hyperactieve, ondeugende schaapjes. Dat blijk duidelijk als ze samen in de rij staan, wachtend tot de taartjes klaar zijn. Je kunt er met eigen ogen zien hoe de schaapjes kattenkwaad uithalen. Het boze schaapje dat helemaal onder honing en gras zit, is kostelijk. David Melling weet hoe hij een bereleuk boek moet maken.