Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb het moeilijk met het concept van de 'snuffelstage'. In Engeland is het blijkbaar gebruikelijk om twaalfjarigen een tijdje te laten meelopen in het werkveld. Tot daar aan toe. Maar de taken die de jonge tieners worden toegeschreven, zijn wel erg onrealistisch. Hun gewone observatiestage wordt al snel een job met verantwoordelijkheid. Moest de leeftijd er niet zijn bijgeschreven, zou ik denken dat het om achttienjarigen ging.
Observeren in een operatiezaal, maar al meteen een snee mogen geven, is wel enorm voor een tiener. Zo ook als je meteen achtergrondzangeres wordt van je grote idool. Of verantwoordelijk gesteld wordt voor elk binnenkomend telefoontje van een heel groot commercieel bedrijf, met de persoonlijke laptop van de grote baas naast je. Deze laatste taak krijgt Vicky toebedeeld. Zij ontdekt dat het grote bedrijf Liquidator op het punt staat om een achtjarige jongen, die door hun toedoen ernstig ziek is, te laten sterven. Gelukkig is Vicky, in nauwe samenwerking met haar klasgenoten, in staat om de jongen te redden en om de misdaad op te lossen.
In elk kort hoofdstuk vertelt een klasgenoot, vanuit het ik-perspectief, over wat hij of zij meemaakt. Eens het verhaal op gang komt, wordt het spanningsveld opgebouwd en krijg je veel zin om het boek in één ruk uit te lezen. Mochten de hoofdpersonages wat ouder geweest zijn, zou het plaatje beter kloppen en zou het een geslaagd actieboek zijn. Nu blijft de ongeloofwaardigheid me dwars zitten. Trash, het vorige boek van deze auteur, werd bejubeld en zelfs verfilmd. De hoge verwachtingen die ik had over Liquidator bleven helaas onvervuld.