Luna is zo’n boek waar moeilijk een oordeel over te vellen valt. Niet omdat het een moeilijke structuur zou hebben, verre van zelfs. Nee, het heeft te maken met het feit dat dit boek handelt over een delicaat onderwerp, waarbij de auteur er alles aan heeft gedaan om dit thema met de juiste toon te vatten. Waar gaat het om? Op klaarlichte dag wordt Luna op weg naar school aangerand en meteen beseft ze dat het leven nooit meer ‘gewoon’ zal zijn. Hoe hard ze dat ook wil, het compleet onbezorgde gevoel is voor altijd verdwenen. Gelukkig wordt Luna omringd door mensen die van haar houden en haar willen helpen, al weten ze niet altijd hoe. Zonder dat die emoties op de voorgrond treden, spreekt uit de reacties van haar ouders de bekommernis, de onmacht en boosheid die zij voelen. Luna voelt zich geregeld onbegrepen door ouders en vriendinnen, maar vindt veel steun bij haar psycholoog, coach Erik. Mede dankzij hem weet Luna weer een gevoel van veiligheid te krijgen. Af en toe kreeg ik als lezer het gevoel dat Luna, ondanks de terugvallen, wel heel snel haar leven weer op de rails kreeg, al wordt er zeer duidelijk de nadruk gelegd op het belang van de therapie hierbij. En natuurlijk is het zo dat dit boek hoop wil bieden. De schrijfster schetst een gevoelig portret van een meisje dat op gruwelijke wijze geconfronteerd wordt met de harde werkelijkheid, een werkelijkheid die je elk kind zou willen besparen, maar waar een aantal kinderen jammer genoeg mee kennismaakt. Dit boek is dan ook gericht op een heel klein lezerspubliek, namelijk diegenen die zelf of in hun omgeving met een aanranding te maken kregen. Achteraan is nog een katern met informatie voor ouders, hulpverleners en andere betrokkenen, al wordt soms plots het kind zelf aangesproken, wat lichtjes onduidelijk overkomt. Maar dat is detailkritiek. Bruikbaar boek in de hulpverlening voor kinderen van een jaar of tien.