Jokken of liegen … als ik ergens een hekel aan heb, is het dát wel. Dat moet Starling ook gedacht hebben en hij schreef en tekende er een verhaaltje over. De leugentjes (of zijn het grapjes?) die eerst in beeld gebracht worden, wekken veel herkenbaarheid op. Jokken over snoep, over gevonden centjes of over de manier waarop Luuk op school geraakte … het zijn allemaal maar kleine dingen. Iets waar we ons allemaal wel eens aan bezondigen. Wanneer Luuk een raam laat sneuvelen en daardoor een onschuldig vriendje gestraft ziet worden, wordt het allemaal toch wat serieuzer. In mijn ogen zelfs wat te serieus voor de doelgroep. Het luchtige verhaal kantelt van het ene op het andere moment naar een groot en zwaar probleem.

Ja, natuurlijk had het schattige draakje moeten vertellen dat híj degene was die de bal tegen het raam trapte. Maar het geheel zo zwaar en breed uitsmeren hoefde voor mij zeker niet om kleuters duidelijk te maken dat liegen geen goed plan is. Een sorry en een goedmakertje leken me meer dan genoeg om inzicht te brengen in de situatie. De boze reactie van de trainer wanneer Luuk eindelijk de moed heeft gevonden om alles op te biechten en de zware straf (een hele zomer niet meer mogen voetballen) zetten in mijn ogen geen enkele kleuter aan om de waarheid te vertellen als ze niet op heterdaad betrapt worden. Ik kreeg vooral heel veel medelijden met Luuk en een plaatsvervangende schaamte voor de manier van handelen van de volwassenen. Dat leek me dan weer niet het opzet van de auteur.

De illustraties in felle kleuren zijn eerder luchtig, hebben een hoge aaibaarheidsfactor en zullen de doelgroep zeker aanspreken. De emoties zijn duidelijk van de gezichtjes af te lezen. De kaft is een leuke verwijzing naar het gat in het raam.

De bedoeling was zeker goed, maar een mildere tekst had de boodschap beter tot zijn recht kunnen brengen. Het verhaal nodigt uit tot napraten.