In mijn armen

Leon heeft een klein broertje gekregen en hij heet Marcel. Maar Leon ziet het niet zitten dat Marcel op een dag uit zijn bedje zal groeien en dat hij dan alles zal moeten delen met hem. Voor Leon is het maar juist gepast dat alle ruimte voor hem is ... Leon is een heel eigenwijze pinguïn die maar doordraaft over dat nieuwe hummeltje dat in zijn ogen te veel plaats inneemt, zodat mama toch een beetje bezorgd begint te kijken. Meer dan dat doet ze niet. Ze laat Leon maar argumenteren en tot zichzelf praten tot hij zelf een oplossing verzint. En dan komt alles goed als alle argumenten in zijn kleine hoofdje aan bod gelkomen zijn. Want, Marcel past juist in Leons armen, moet hij zelf toegeven!​

Dit boekje getuigt van een grote naturel. Op een mooie witte achtergrond, zoals die eenmaal is bij dit soort volkje, komen de emoties van de diertjes perfect tot hun recht en geven ze des te meer sterkte aan de tekst die heel mooi in blokjes staat. Een geslaagde symbiose tussen tekst en beeld, of de witte koude ten opzichte van de warmte van de iglo-bewonertjes. Het verhaal is geschreven in een zeer directe taal. Je krijgt al snel zicht op de strijd die Leon voert, om uiteindelijk toe te geven aan dat klein hummeltje dat, zoals hij zelf zegt, perfect in zijn eigen armen zal passen. Het verhaaltje spreekt van een grote intimiteit. Het past heel goed bij het grote gamma van 'moeilijke' gevoelens die een peuter te verwerken krijgt bij de geboorte van een broer of zusje. Een aanrader.