Felicia, of Fee, is een heel gewoon kind. Ze heeft heel gewone ouders, twee broers, gaat naar school, enzovoorts. Alleen, Felicia is altijd heel druk, ze raast maar door, gaat regelmatig compleet door het lint, en krijgt daardoor heel veel op haar kop. Zo veel, dat het lijkt of niemand iets van haar moet hebben, op school niet en thuis niet. Er zijn een hoop 'anekdotes' over Felicia te vertellen, over hoe ze in de loop van haar korte leven in allerlei omstandigheden en op allerlei plaatsen de boel op stelten heeft gezet. Fee vindt het niet leuk dat haar moeder die anekdotes te pas en te onpas vertelt. Het is duidelijk dat haar ouders een beetje ten einde raad zijn en dat er ook op school niet veel begrip meer is voor Fee. Het ergste is dat Fee zich daardoor heel slecht voelt, want ze denkt dat ze niets goed kan doen en dat iedereen het altijd op haar gemunt heeft. Haar ouders besluiten haar te laten onderzoeken en ja, het verdict valt: ADHD. Fee zal pilletjes moeten nemen. Maar haar vader vindt die pilletjes eigenlijk vergif. Zo is het weer niet goed. Haar ouders besluiten wel naar een soort praatgroep te gaan met andere ouders van kinderen die ADHD hebben. Gelukkig heeft Fee een vriend, Warre. De moeder van Warre, Marike, is een heel begrijpend mens. Zo mag Fee zelfs mee voor een weekendje naar Engeland. In het begin loopt alles fout, want Fee is haar pilletjes kwijt en Marike blijkt toch ook wel heel boos te kunnen worden als Fee weer heel druk doet, maar ze herpakt zich ook telkens. Omdat ze altijd weer nieuwe kansen krijgt, doet Fee ook echt haar best, en zo wordt het toch nog een heel fijn weekend. Een nieuwe start misschien? ADHD is een aandoening waar heel veel over gesproken wordt, maar waar ook veel misverstanden over heersen. Dit boek doet een goede poging om duidelijk te maken hoe iemand met ADHD zich voelt, maar ook hoe het gesteld is met de mensen in de directe omgeving van iemand die ADHD heeft. Zo zie je dat in de meeste gevallen alle partijen wel hun best doen, maar dat bijvoorbeeld ouders of leerkrachten door gebrek aan inzicht een heel verkeerde houding kunnen aannemen in hun omgang met ADHD-ers. Ook ten aanzien van medicatie wordt een genuanceerd standpunt ingenomen. Dat dit alles dan nog op een begrijpelijke manier wordt uitgelegd, zodat het ook voor kinderen verteerbare kost wordt, is een hele krachttoer.