Kleine beer houdt zielsveel van zijn opa. In één kort zinnetje per bladzijde vertelt hij hoe hij zijn opa ziet. Opa is oud en soms voelt hij zich alleen. Maar alleen als kleine beer niet bij hem is. Dan is opa blij en doet hij leuke spelletjes. Maar niet altijd, soms gedraagt hij zich als een oude man. Dan verstopt hij zich achter zijn krant. En soms gedraagt hij zich als een klein kind, dan wil hij niet van de pap van kleine beer proeven. En af en toe is opa een beetje verward. Dan herkent hij kleine beer niet tot hij een knuffel van hem krijgt. Soms lijkt hij niet goed te kunnen zien. Dan moet kleine beer hem bij de hand nemen, tot hij opeens meer blijkt te zien dan kleine beer. Samen reizen ze de wereld rond in verhalen maar af en toe lijkt opa te verdwalen. Op zo'n momenten beseft kleine beer meer dan ooit dat opa echt oud wordt. Maar met een nuchtere kinderlogica besluit hij: "... maar dat is nou eenmaal zo. Ik hou heel erg veel van mijn lieve opa!" En dat lijkt onvoorwaardelijk.
De prenten vertellen het verhaal even sterk als de korte zinnetjes. Met enkele potloodstrepen wordt een heel verhaal verteld. De verwardheid van de oude beer is treffend weergegeven. Dit sobere verhaal is een meesterwerkje, sterk en ontroerend in zijn eenvoud.