Moeder en God en ik

Moeder en God, die twee zijn tegelijk ons huis binnen gekomen. Ze hebben er alles veranderd. De eerste zin geeft meteen de kern van het boek weer. Rita beschouwt zichzelf als een heiden maar moet van haar streng protestantse stiefmoeder een jaar lang elke zondag naar de jeugdkapel. Ze heeft een hekel aan de manier waarop daar over het geloof en de bijbel gesproken wordt en zou het liefst, net als haar grootouders en haar vader, heiden blijven. Doch de kerk, de bijbel en de symboliek die daarmee verbonden is, laten haar niet onberoerd. Ze interpreteert deze symbolen ook letterlijk. Moeder vertelt haar dat God dwars door je heen kijkt en daardoor een foto maakt van je ziel waarop hij elk zwart vlekje ziet. Een zwart vlekje dat alleen door een gevecht met jezelf weg te krijgen is. Hoe je een gevecht met jezelf aangaat, kan Rita zich moeilijk voorstellen maar geleidelijk past ze dit gevecht in dialoog met zichzelf toe. De mate waarin haar denken en handelen nu deel uitmaken van het katholieke, protestantse of gewoon onbestaande geloof, daar raakt ze niet uit. Daarvoor onderwerpt ze haar vriendje Freddie tijdens hun oorlogsspel in de loopgrachten aan een spervuur van vragen. Van hem wil ze te weten komen hoe het er in de katholieke kerk aan toe gaat, vooral het biechten intrigeert haar. Ook de rol van de dominee en die van de pastoor, in relatie tot God, stemt haar tot nadenken. In de kinderbijbel, die ze van haar opa kreeg, leest ze de verhalen die ze Freddie navertelt en meteen ook in haar dagelijks leven integreert. De korte, op elkaar aansluitende, hoofdstukken geven de lezer niet alleen een beeld van de veranderingen die er plaatsvinden sinds ‘Moeder’ deel uitmaakt van hun dagelijks leven. Een dagelijks leven dat zich situeert in de eerste jaren na W.O. II. en zeer herkenbaar wordt beschreven. Ze verwoorden ook op gevoelige wijze wat er zich in de gedachten en gevoelswereld van het jonge meisje, dat Rita ooit was, afspeelt. ‘Moeder en God en ik’ zal net zoals eerder verschenen boeken van Rita Verschuur, omwille van het grote inlevingsvermogen, een breed publiek weten te boeien.