De bemanning van het ruimtetuig in dit prentenboek had als opdracht de Ruimtenoten te gaan halen. Dit zijn heel speciale noten die in geen geval opgegeten mogen worden. Gelukkig moeten ze nu enkel maar naar huis. Maar ... het eten is op en de navigatie is stuk! Ze moeten de weg vragen. Zo komen ze terecht in het ruimterestaurant waar men het ook niet weet, op de kleine maan waar de bevolking allergisch is voor noten, op de berenplaneet waar de beren de bemanning willen opeten en in de Banaan des Doods, die even erg is als dat de naam doet vermoeden. Vanuit deze laatste locatie vluchten ze weg en gelukkig zien ze dan toch een wegwijzer staan naar huis. Daar willen ze heen, tot plots blijkt dat de noten weg zijn. Bever heeft ze opgegeten. Ze moeten dus op zoek naar nieuwe noten in de ruimte.
Het verhaal bestaat telkens uit een dubbele pagina voorzien van een klein beetje verhalende tekst en heel wat tekstballonnetjes waarin nevenverhalen duidelijk worden. Op het eerste schutblad maken we al kennis met de bemanning en hoe het ruimteschip er precies uit ziet. De laatste schutbladen zien er exact zo uit, maar er zijn een paar subtiele details veranderd na het beleven van het dolle avontuur in de ruimte.
Het geheel ziet er erg chaotisch uit door de tekstballonnetjes overal. Het verhaal is ook niet samenhangend waardoor het moeilijk is om voor te lezen. Veel van de tekstballonnetjes zijn wat overbodig. Het verhaal zou grappiger worden door de tekening voor zich te laten spreken en enkel de leukste tekstballonnetjes te behouden. De tekeningen bevatten veel taferelen maar zijn niet erg in detail getekend en de kleuren ogen wat nonchalant. Nochtans had dit boek zonder de vele tekstballonnetjes en moeilijke woorden (bv. navigatie) een grappig kijkboek voor kleuters kunnen zijn.