Alex voelt zich door de scheiding van zijn ouders in de steek gelaten. Hij drinkt zichzelf moed in en kruipt vervolgens dronken achter het stuur van zijn moeders auto om zijn vader eens te gaan zeggen wat hij erover denkt. En dan loopt alles behoorlijk mis. Hij belandt met de auto in de tuin van de buren en maakt de tuinkabouter een kopje kleiner. Vervelend genoeg blijkt dat voor de rechter voldoende reden om hem een taakstraf te geven. Alex moet honderd uren doorbrengen in het bejaardencentrum en dan nog wel met Solomon Lewis. Sol is de meest chagrijnige oude man die je je kunt voorstellen en hij doet zijn best om Alex zoveel mogelijk het leven zuur te maken met ongevraagd advies, onverstaanbare Jiddische uitspraken en plagerijen met zijn vriendin Laurie. Met gevoel voor humor vertelt Alex in de ik-persoon over het verloop van zijn straf. Hij brengt ook af en toe verslag uit bij de vrouwelijke rechter en stelt daarbij de vraag of er geen betere straf is dan zijn ongewenste bezoeken aan de norse man. Maar langzaam groeien de twee individuen naar elkaar toe en er bloeit een onverwachte vriendschap wanneer blijkt dat ze dezelfde passie hebben: gitaar. Alex begint de knorrige man te waarderen en hij organiseert met de hulp van een stelletje medeleerlingen zelfs een concert in het bejaardentehuis. Het geheel mist een tikje diepgang en af en toe ontwikkelt het verhaal wat te gemakkelijk in de gewenste richting. Vlot geschreven en aangenaam om lezen, zoals alle boeken in deze 'Made in the USA'-reeks.