Petra en mama reizen met de trein naar oma in het tehuis. Aan de gelaatsuitdrukking van mama kan je zien dat het geen prettig bezoek wordt. Petra kijkt niet begrijpend naar mama. Oma staat voor het raam. Tekenend is deze zin: "Ze zou mama en Petra kunnen zien." Het duidt op de afgesloten wereld van dementie. Oma reageert niet op mama, maar dat doet ze wel als Petra een oud liedje begint te zingen. Het herinnert haar aan haar overleden dochtertje Emma. Even is oma uit haar verdoving ontwaakt. Inderdaad, kinderen slagen er het vaakst in om door het pantser van demente mensen te breken. En het is heel mooi als Petra dan op de trein naar huis tegen mama zegt: "Als ik later een kind heb en jij mijn naam niet meer weet, komt mijn kind voor jou liedjes zingen." In dit boek vertellen de prenten minstens evenveel als de tekst. Het is geschikt om dementie bespreekbaar te maken.