OnzichtBart

'OnzichtBart' gaat over Bart, de middelste in een gezin met drie kinderen. Tijdens het avondeten vraagt hij om wat aardappelen. Niemand reageert; ze hebben het te druk met zichzelf. Omdat hij toch geen aandacht krijgt, lijkt hij te denken dat hij evengoed kan verdwijnen en Bart wordt onzichtbaar. Niemand die het merkt tot het tijd is om de tafel af te ruimen. Zijn vader wordt kwaad; aandachttrekkerij van Bart vindt hij. Zijn moeder gaat met Bart naar de dokter de volgende morgen. Die vindt er niets beters op dan een pak viltstiften aan te raden om Bart in te kleuren. Als zwevend pompoenhoofd moet hij naar school, tot groot jolijt van de andere kinderen daar. Bart is het allemaal wat beu, poetst zijn gezicht schoon en schrijft een afscheidsbriefje. De volgende morgen wanneer iedereen klaar staat om te vertrekken, missen ze plotseling Bart omdat de vuilnisbak nog niet buiten staat. Ze starten onmiddellijk een grootscheepse zoekactie. Iedereen besteedt aandacht aan hem en wanneer ze zijn briefje vinden worden ze allen ontzettend droevig. Dit vindt Bart maar niets en hij begint ook te huilen waardoor hij weer zichtbaar wordt. Dat ziet iedereen meteen en die avond zitten ze allen aan tafel zonder boek, gsm, tablet of tv. Bart is blij, zeker wanneer hij een bord vol aardappelen krijgt.
Onzichtbaar worden is letterlijk laten gebeuren hoe men zich soms voelt. Het is een uiting van emoties en moet niet gezien worden als een afwijkend gedrag of ziekte waar je symptomen van moet oplossen (=Barts gezicht te kleuren met viltstiften) maar waar je de oorzaak van moet aanpakken (=aandacht geven). Het boek is ontzettend leuk geschreven, gsm en tablet worden niet zo genoemd, maar leuk beschreven door de ogen van Bart. De illustraties bestaan uit allemaal aparte hokjes met daarin telkens één persoon. Zo wordt origineel weergegeven hoe ieder op zijn eigen eilandje leeft en niet met de andere bezig is. Behalve op de drie laatste bladzijden, daar zie je hoe de de aparte hokjes met elkaar versmelten, en tenslotte zit iedereen aan tafel op één grote prent. Alle storende attributen zoals gsm, boek en tablet zitten dan in een hokje ver weg van het grote familietafereel. Misschien een beetje té expliciet allemaal, maar toch een leuk verhaal dat aangeeft hoe belangrijk het is om aandacht te hebben voor elkaar en hoe je daar bewust tijd voor moet maken.