De katten van Emma en Noor zijn verdwenen, net als veel andere poezen in de buurt. Op school besluiten ze een posteractie op te zetten. Omdat er geen schot in de zaak komt, gaan Noor en Emma zelf op onderzoek uit. Ze komen terecht bij de duivenmelker en bij een vrouwtje dat alleen op een heuvel woont en door iedereen verdacht wordt. Beiden blijken niets met de zaak te maken te hebben. De oudere vrouw is een schrijfster die sinds de dood van haar man geen letter meer op papier krijgt. Uiteindelijk komen Emma en Noor erachter dat Merlijn, de nieuwe jongen op school, waar Noor het goed mee kan stellen, de schuldige is. Noor en Emma vinden hem in een verlaten huisje in het bos met de verdwenen katten. Merlijn vertelt dat hij de poezen even nodig had om uitgevallen snorharen te verzamelen om er een drankje van te maken waardoor zijn oma weer inspiratie zou krijgen om te schrijven. Een niet erg geloofwaardige ontknoping voor een doodsimpel verhaal. De personages zijn nauwelijks uitgewerkt; alleen het feit dat Noor en Emma zich niet door vooroordelen laten afschrikken, kan als positief worden beschouwd. De wat slordige illustraties en het gelige papier versterken nog de algemene indruk: dit lijkt wel een boek van dertig jaar geleden.