De thematiek van dit boek is wreed, zeer wreed. Het gaat over een moeder die haar eigen zoon gevangen houdt. Hierdoor zal het boek bepaalde lezers intrigeren en andere lezers afstoten. Ik moet bekennen dat ik tijdens een eerste lezing bij de tweede categorie hoorde. De wanhoop van de zoon samen met de loyaliteit die hij nog voelt voor zijn moeder zijn schrijnend. Als lezer kan je jezelf afschermen door jezelf te vertellen dat het maar een boek is. Het verhaal is zo zwaar dat het niet van de eerste keer volledig binnenkomt.
Gelukkig kan je een boek ook een tweede keer lezen. Hierbij valt weer op hoe weinig woorden dat Paul Verrept nodig heeft om een heel verhaal te vertellen. Tussen de regels is meer tekst te vinden dan de woorden die wel in het boek gedrukt staan. Door subtiele hints krijg je een beeld van de leefsituatie van het gezin. De spanningsboog bouwt zeer geleidelijk aan op. Ook het kleurenpalet in de illustraties van Ingrid Godon breidt uit, er komt een lichtgele tint bij. Toch ben je nog niet voorbereid op wat volgt. Porselein wordt met medeweten van het dienstmeisje door zijn moeder opgesloten. Hoewel we weten dat het gezin een gebrek aan draagkracht heeft, zijn de wanen en angsten van de moeder erg scherp. Ook Porselein zelf ontsnapt niet aan waanbeelden. In zijn drang naar ontsnappen lopen fantasie, droom en werkelijkheid in elkaar over. Met een felle explosie van geel, lijkt het boek uiteindelijk goed te eindigen. Wanneer je er voor open staat en al wat leeservaring hebt, is dit een pareltje om te lezen.