Dit boek werd geschreven door vader en dochter Woltz. Wout Woltz (1932) neemt de tweede wereldoorlog voor zijn rekening, hij schrijft de brieven van Willem (1944-1945). Anna laat Danja (2005) aan het woord. Danja is tegen haar zin verhuisd van het platteland naar Amsterdam waar haar ouders een schoenenzaak gaan openen. Ze moet naar een andere school en voelt zich niet thuis in de stad. Op de zolder van hun nieuwe woonst vindt ze een kistje met daarin een brief die een zekere Willem er in 1944 instopte. Omdat ze niets beter te doen heeft, beantwoordt Danja de brief en stopt hem in de doos. Groot is haar verwondering (en die van de lezer niet minder) wanneer ze antwoord krijgt uit het verleden. Door de brieven van Willem komt Danja heel wat te weten over de hongerwinter in Amsterdam in 1944-'45. Willem kan alles schrijven maar als Danja schrijft hoe bepaalde zaken in de oorlog afliepen, worden ze voor Willem onleesbaar want het verleden veranderen kan vervelende gevolgen hebben voor het heden. Danja gebruikt een taal die voor Willem onbehoorlijk klinkt, bv. "Ik voel me kut" enz. Amsterdam anno 2005 wordt afgeschilderd als erg onveilig. Ik vind de kunstgreep om via brieven uit het verleden een oorlogsverhaal te vertellen niet geslaagd. Enerzijds geeft het wel een vlot leesbaar verhaal, anderzijds is het ongeloofwaardig. Realiteit en magie vallen niet harmonieus samen. Ook op de taal is een en ander aan te merken: een "trappetje", iets dat "dozerig" klinkt of wat denk je van dit fragment (p. 26): "Willem, we zijn de nieuwe Harry Potter! Onze brieven kunnen tijdreizen! We hebben een tijdsluis/magische poort/vouw in de tijd/tijdmachine/betoverd doosje gevonden! We zijn uniek en kunnen miljoenen gaan verdienen en het universum zal op zijn kop staan!" Zo'n vaart loopt het niet. Heel vlot leesbaar is het wel en daardoor misschien geschik voor lezers met weinig leeservaring.