Marie is veertien jaar en gaat samen met haar broer, vader en zijn nieuwe vriendin voor een tiental dagen naar Bulgarije. Het wordt geen vakantie, maar ze gaan er helpen in het weeshuis Lekka Nosht. De meeste kinderen die er verblijven hebben een overwegend zware handicap en dat is voor Marie en haar broer bijzonder confronterend. Zelf komen ze uit een gegoed gezin, met veel luxe en weinig zorgen. Haar vader koos bewust voor deze vakantie, maar daar heeft Marie het aanvankelijk wel moeilijk mee: ze kan zich daar niet modebewust kleden, er is geen wifi, ze mag geen nagellak meenemen ... De eerste dagen verlopen zeer moeizaam en Marie voelt vooral weerzin voor sommige kinderen. Hoewel het weeshuis echt veel pogingen doet om hen zo goed mogelijk op te vangen, zijn de middelen te beperkt. Vele kinderen leiden een haast dierlijk bestaan, zijn niet zindelijk, kunnen enkel geluiden voortbrengen en zijn in niets te vergelijken met de kinderen met wie Marie en haar broer gewoonlijk mee in contact komen.
De eerste ontmoeting is dan ook niet min. Ze worden letterlijk belaagd door de kinderen, die aan hen trekken, voelen, ruiken, die zich vastklampen en opdringen. Voor de weeskinderen is dit een kans om extra aandacht te krijgen, zonder dat zij beseffen welke impact dit heeft. Voor Marie werkt het eerst zeer verstikkend en benauwend. Gaandeweg zien we hoe dit gevoel zich ombuigt naar affectie, oprechte vriendschap en medeleven. Marie beseft dat deze kinderen zo ‘puur’ zijn in hun gevoelens en emoties, dat ze zoveel liefde te geef hebben, een liefde die soms wat ongecontroleerd is. Dit aanvaardingsproces loopt niet van een leien dakje. Zowel Marie als haar broer hebben het moeilijk, maar zetten zich toch ten volle in, gesteund door papa en zijn vriendin en enkele medewerkers van het weeshuis zelf.
Het boek is geschreven in verslagvorm. Dag per dag krijg je van Marie te horen hoe de dag ingedeeld is, hoe ze haar verblijf in het weeshuis ervaart en welke emoties er aan te pas komen. Het geheel leest erg vlot en als lezer kan je je goed inleven in Marie’s  gevoelens. Er gebeurt voldoende in het verhaal om de aandacht er tot aan het einde bij te houden. Het thema is origineel en actueel, maar komt toch een beetje als te optimistisch over. Na de vele documentaires over de schrijnende toestanden in deze weeshuizen, maak je toch de kritische bedenking dat het niet overal zo goed zal gaan met deze kinderen. Uiteraard hoop je van harte van wel. Het verhaal zal vast onze gegoede westerse pubers aanzetten tot reflectie. ‘Puur’ is een aangrijpend verhaal, gebaseerd op waargebeurde feiten. Het verscheen in de young adult-reeks ‘Portret’.