Gelukkig zijn er nog auteurs en illustratoren die hun vak verstaan en sommigen onder hen hebben zoveel talent van moeder natuur meegekregen dat ze beide functies in één persoon verenigen. Klaas Verplancke is één van hen. Eigenlijk mag ik niet teveel verklappen over dit pareltje. Het is immers een boek met een boodschap; er zit een hele filosofie in verborgen. Bovendien ontdek je bij elke lezing nieuwe elementen in het verhaal. Toch een tipje van de sluier lichten: Reus speelt zijn hoed kwijt als de wind er mee aan de haal gaat. Aangezien de hoed zijn dak is en ook het dak van de halve wereld, speelt Reus aldus zijn huis kwijt en wil hij niets liever dan zijn hoed terugvinden. Het geheimzinnige Windekind is zijn gids op zijn zoektocht. Wanneer hij haar ontmoet, leert hij dat je in elk boek kan thuiskomen, voorwaar een wijze les. De prenten zijn sfeervol en dat woord is eigenlijk te beperkt om te omschrijven wat ze met je doen als kijker. De eenzaamheid van de reus, als hij zielig verlaten in de sneeuw gaat slapen, doet pijn aan je hart; je voelt de kracht die de reus moet uitoefenen als hij dwars door zee ploetert, op weg naar Windekind; je proeft de tevredenheid die uitgaat van het lezen van een boek. Daarnaast zijn er ook de vertrouwde spielereitjes van Verplancke, zoals de kat, die rondwandelt met een visbokaal als ballon. Elke tekening biedt zo zijn eigen ontdekkingen. Tekst en tekeningen staan in perfecte harmonie tot elkaar. Geen woord is misplaatst en, laten we wel wezen, het is een bijzonder mooie tekst om voor te lezen. De herhalingen, de zang van Windekind, de metafoor van een halve wereld … mooi, mooi, mooi. Het is een boek dat tijd vraagt, een boek dat zoveel meer is dan een simpel rechttoe, rechtaan verhaal. Een boek met vele lagen, waarin ieder zijn verklaring kan leggen. “Het is wat, en veel meer dan alles” als je zo’n boek mag lezen. Hulde aan Klaas Verplancke, een reus in prentenboekenland!