Witje, het kleine witte spookje, twijfelt aan zijn bestaan. Want papa zegt steeds tegen Sam, net voor het slapen gaan, dat spoken niet bestaan. En zelf heeft hij nog nooit een spook gezien. Tot hij de gang in zweeft en daar in de spiegels kijkt ... In dit eenvoudige boekje over een klein, lief spookje haalt de auteur zijn inspiratie uit de thema's angst en de twijfel aan je eigen bestaan. Het combineren van deze beide thema's ondermijnt echter de consistentie van het geheel. Zij had zich beter gefocust op één van de twee, zoals de twijfel. Want dat is een originele invalshoek die zij ook met voldoende humor uitwerkt. De tekst mist gevatheid. De originele illustraties met fimo-boetseerpasta (waarin De Bode zich stilaan lijkt te specialiseren), zijn wisselvallig. Soms grappig en aandoenlijk, maar vaak ook clichématig en erg druk. De drukke achtergronden, met hun kleine terugkerende motieven, versterken dit nog. Kortom, een wisselvallig boekje met originele uitgangspunten, maar een gebrek aan uitpuring.