‘Stille Zaterdag’ vertelt over een dag en een nacht uit het leven van een Vlaams gezin vader, moeder, en hun drie kinderen: Hans, leraar en oogappel van zijn vader want hij loopt braaf in het kleinburgerlijke gareel, Dieter, de zeventienjarige eigenzinnige rebel die ingaat tegen het regime van zijn vader en Tine, die in het buitenland verblijft en binnenkort naar huis komt voor het huwelijk van Hans met Katleen. De vader – Hugo – beheerst het hele gezin. Zijn wil is wet. Veerle, de moeder, volgt hem gedwee en probeert het gezin bij elkaar te houden door voortdurend tussen iedereen te schipperen. In het gezin wordt er weinig gepraat: de dingen zijn zoals ze zijn. Iedereen ondergaat het rollenpatroon dat in de loop der jaren gegroeid is. Totdat … Het is de vrijdagavond voor Pasen. Het gezin is voor de laatste keer samen, want volgende week gaat Hans trouwen. Veerle heeft uitstekend gekookt, maar Hugo heeft daar geen aandacht voor. Hij is vol van zichzelf en de schitterende toekomst die hij voor Hans voor ogen heeft. Dieter is een storende factor maar ook dat zal hij wel oplossen. De sfeer is om te snijden, de enige die dat niet door heeft is Hugo. En dan barst de bom: Dieters vriendinnetje, Lotte, is twee maanden zwanger. Het zorgvuldig gebeeldhouwde plaatje brokkelt af. Hugo ontsteekt in grote woede en wil dat Lotte abortus pleegt. Dieter wil daar uiteraard niets van weten en rent het huis uit, Veerle trekt zich terug in de keuken en Hans gaat naar Kathleen. Hugo wil het decorum ten allen prijze ophouden. Hij ziet alleen maar de mogelijk negatieve impact van dit nieuws op zichzelf, zijn carrière, zijn politiek mandaat. Voor de gevoelens van zijn zoon en de rest van zijn gezin heeft hij geen oog, geen enkele vorm van begrip. Zijn gezin gaat in het verweer, eerst enkel in daden, later ook in woorden. Dieter dwingt hem de situatie onder ogen te zien. En Hugo lijkt overstag te gaan. Maar is dat wel zo? Dit schitterende boek gaat over generatieconflicten, over het gebrek aan / de onmogelijkheid tot communicatie binnen een gezin. De personages uiten hun gevoelens en gedachten wel, maar enkel binnen zichzelf. Ze praten niet met elkaar, alleen uit hun handelen blijkt hun vertwijfeling, hun verzet, hun onmacht. Er zijn heel wat kleine en grote geheimen, die kost wat kost verborgen moeten blijven. De taal is heel direct, heel herkenbaar. De reflecties van de personages over het gebeuren zijn visueel herkenbaar door de smallere tekstband en het verschillende lettertype. Deze stukken vertellen veel meer over de onderlinge relaties dan wat getoond wordt in het eigenlijke verhaal. ‘Stille Zaterdag’ werd bewerkt tot een theaterstuk.