We krijgen een relaas over het alledaagse leven van een tiener (laatste jaar lagere school + overgang naar secundair onderwijs.) Hoewel het een dagboek is, dient het zich niet echt zo aan. Het is een verhaal in de ikvorm geschreven. Het is het boek van een tiener die zich vaak onbegrepen voelt (heel herkenbaar) en opgescheept zit met een overbezorgde, geëngageerde moeder, die alle talenten waarover haar dochter zou beschikken ontplooid wil zien. Ze wil dat haar dochter heel bijzonder is, terwijl dochterlief er alleen maar wil bijhoren en dus zeker niet wil opvallen! Dat conflict draait vaak op (voor de lezer althans) grappige situaties uit, die dan ook nog eens sprankelend beschreven worden. Ravia zelf is de ene keer heel stoer, de andere keer heeft ze een klein hartje ... en dan is ze toch maar blij met haar ouders. De stijl is natuurlijk niet de stijl van een twaalfjarige, maar dat neem je er als lezer graag bij omdat het een grappig, vlot lezend en herkenbaar boek oplevert, waarin de ouders-tienerband goed beschreven wordt.